Buddyproject voor het beter leren omgaan met kanker

Ineke (links op de foto): “Over de zorg in het ziekenhuis ben ik heel positief, ik heb veel steun gehad aan degenen die mij behandeld hebben. Ze gaven mij het gevoel dat ik er mocht zijn, dat ik iemand was voor wie het waard was te vechten. Ik wil anderen ook dat gevoel geven, ik wil ondersteuning bieden en een positieve factor zijn in of na een zware levensperiode. Mijn familie en kennissen waren een grote steun voor mij, zij konden begrijpen waar ik doorheen ging. Maar toch op een minder herkenbare manier dan iemand die het zelf meegemaakt had.”

Hellen (rechts op de foto) bevestigt dat direct. “Ik heb vriendinnen, collega’s en buren om mee te praten, maar die snappen niet wat een buddy snapt. Soms komen ze met goedbedoelde adviezen. Of ze deinzen ervoor terug om te praten over wat mij bezighoudt. Bijvoorbeeld de angst dat de ziekte terugkomt. Ik kon daar een tijdlang slecht van slapen. Doordat ik er met Ineke over kon praten, kon ik mijn klachten wat relativeren en daardoor is er meer ontspanning gekomen. Dat scheelt professionele hulp, waarvoor vaak ook nog eens een lange wachttijd is.”

Hoe kom je aan een buddy?

Het aan elkaar koppelen van buddy’s is een taak van Miriam, die als vrijwilligster in het Toon Hermans Huis werkt. Zij kijkt wie er bij elkaar passen qua leeftijd, interesses en persoonlijke situatie. Uiteraard nadat daarvoor toestemming is gegeven door de buddy. Deze match gebeurt nu nog handmatig, met een lijst en een kaartenbak. Naarmate er meer buddy’s komen, zal een computerprogramma gaan helpen bij het matchen. Er is ook een app voor de buddy’s op komst. Dan kunnen ze nog makkelijker contact leggen met elkaar.

Hellen: “Ik kwam al een jaar bij het Toon Hermans Huis met een vast groepje voor yogales en deed ook mee aan een gespreksgroep over positieve gezondheid. Toen bracht Miriam mij in contact met Ineke, zij zat ook bij yoga. We hebben eerst gemailed en geappt. Nu spreken we elkaar ongeveer elke maand.”

Waarom buddy zijn?

Ineke: “Ik heb me opgegeven voor het buddyproject, omdat ik zelf een buddy had willen hebben tijdens mijn behandelingstraject, en omdat ik iets wil doen voor mensen die in een vergelijkbare situatie hebben gezeten of zitten. Dat ik iets terug wil doen komt door de ervaring die ik heb gehad met de zorg in het ziekenhuis.” Hellen: “Ik las in de krant over het buddyproject en besloot gelijk me aan te melden. Ik ben altijd al voorstander geweest van buddy’s, iemand aan wie je steun hebt, in de zorg of in een andere sector. Een arts vraagt vooral naar de medische kant, dat is logisch. Een buddy vraagt wat je voelt en waar je je druk om maakt. Dat geeft heel veel herkenning.”